Naar het bos

Naar het bos

Het klinkt zo simpel en aan de foto's te zien was het heerlijk. Toch is dit hoe het echt was:

Hoed en zonnebril op tegen de felle zon, oordoppen in tegen de geluiden onderweg
Ik ga op pad
De geluiden van het verkeer komen binnen en stapelen zich op, zo ook het getril van de stenen onder me, het felle  zonlicht, het geflikker van het licht door de bomen. Dit alles zorgt voor snel oplopende spanning in mijn lichaam. Alsof een ruimtepak vacuüm trekt.

Ik fiets een zo rustig mogelijke route maar het is niet genoeg
Ik kom al flink overprikkelt bij het bos aan en het lukt me niet om te landen. Ik loop er wel maar ben er niet echt. Nu ik eraan terug denk kan ik het mij ook niet zo goed herinneren maar gelukkig heb ik de foto's nog 😉.

Onderweg in het bos besluit ik cappuccino te halen in het restaurant naast het bos. M'n oordoppen gaan weer in, ze waren inmiddels uit om van de vogelgeluiden te genieten. De drukte op het terras overvalt me, binnen is het wel rustig op de geluiden van het koffiezetapparaat en de muziek na. Het moet wel even lukken om een koffie te bestellen. Ik neem de koffie mee naar een bankje en kijk uit over de tuin met de prachtige bloemen. Het bankje staat gelukkig in de schaduw. Waar ik vroeger zo genoot van de zon, kan ik het felle licht nu niet goed meer verdragen. Al kreeg ik vroeger ook snel hoofdpijn maar was me van de oorzaak niet zo bewust. Het is een fijn plekje en zit er alleen.
En soms voel ik me ook zo...alleen. Ik weet niet of het mijn eigen gedachten zijn maar het contact met vriendinnen is minder. Ik weet dat ik nu niet/nauwelijks kan afspreken maar toch mis ik de steun of even een appje.

Na de koffie toch nog een keer over het terras voor een plas ;).
Daarna loop ik via het pad naast het bos naar m'n fiets. Nu kan ik iets meer landen en in het moment genieten van de pluizige paardenbloemen, de gele boterbloemen en de bladeren, de bomen en de blauwe lucht erboven.

Ik besluit nog even bij de paarden te zitten maar een cirkelzaag jaagt me weg.
Ik voel in m'n lijf dat de rit ernaartoe mij geen goed heeft gedaan. Meestal gaat Ruud met mij mee en daarvoor ging ik wel alleen. Het baart me zorgen, het voelt alsof ik nog minder prikkels aankan. Zal ik dan toch voor een definitieve autisme diagnose gaan? Al is het voor mij wel duidelijk, misschien geeft het toch nog wat handvatten en rust: dat dit het is. M'n tranen zitten hoog, hoofdpijn komt op en ik voel mij licht paniekerig. Zo fiets ik naar huis tussen het drukke verkeer door. Thuis aangekomen in de donkere wc stromen mijn hoog zittende tranen.

Waarom deel ik dit? Omdat er nog veel onbegrip is over mentale gezondheid, overprikkeling, autisme, hoogsensitiviteit. Je ziet het niet, een gebroken been is nog steeds makkelijker te accepteren. Misschien helpt mijn verhaal iets in de bewustwording.

Liefs, Mirjam 🌸💖

#overprikkeling
#mentalegezondheid
#autismebijvrouwen
#hypergevoelig
#hoogsensitief